Contact: Psychoanalytische reflecties

Marc Hebbrecht gaat in op de verschillende inhouden van contact als psychoanalytisch concept: een affectief fenomeen, een specifiek moment in de therapie, optredend binnen of buiten de therapeutische context, een welbepaalde egofunctie. Voorts gaat hij na wat de lectuur van het vroege werk van Bion ons leert over contact. Ten slotte besteedt hij aandacht aan hoe contactproblemen leiden tot impasses in therapie.

 

Van psychoanalyse naar neuroanalyse: Is er een alternatief?
In de psychoanalytische wereld bestaat een sterke behoefte om meer wetenschappelijk aanzien te verwerven door aansluiting te zoeken met andere disciplines, met name met de neurowetenschappen. Van dit tijdschrift is recent een themanummer verschenen over neuropsychoanalyse. Met uitzondering van Niers (2014) die ingaat op het werk van Mooij (2006) is er weinig aandacht voor de epistemologische onderbouwing van de neuropsychoanalyse. In dit artikel laat Jos Dirkx zien dat deze theoretische basis wankel is en ook gaat hij in op kansrijkere alternatieven, die de psychoanalyse meer waarderen als autonome geesteswetenschappelijke discipline.
 
Het onderscheid psychoseneurose is structureel: Een neuropsychoanalytisch voorstel
Een aantal vooraanstaande psychiaters heeft gepleit voor een vereenvoudiging van de diagnostische categorieën. Hun voorstel wordt in het artikel van Ariane Bazan speculatief geherinterpreteerd als een onderscheid tussen psychose en neurose. Er is een merkwaardige parallel tussen het sensorimotorische model van psychose en het freudiaanse model. Op basis hiervan meent de auteur dat het diagnostisch onderscheid neurose-psychose 
structureel is.
 
 
 
Diagnoses als mogelijke decompenserende factor
In het hedendaagse klinische werk, wordt het therapeutisch handelen vaak gestuurd door diagnoses.
Bovendien is een veel voorkomende gedachte dat patiënten het recht hebben om te weten onder welke diagnose ze lijden en dat dit bovendien een eerste stap is binnen de behandeling. Ook zijn de verschillende diagnoses terug te zien in de organisatie. Iemand die bijvoorbeeld langskomt op een borderline-afdeling wordt vanaf dan vaak als ‹ borderliner › beschouwd. In dit artikel onderzoekt Evi Verbeke welke problemen er in de schaduw van deze ideeën kunnen ontstaan bij de patiënten aan wie diagnoses worden gegeven.