The green-eyed monster

Samenvatting

Volgend jaar zal ik opnieuw de colleges ‹Afgunst, jaloezie en schaamte› verzorgen in het kader van de NPaV collegereeks voor universiteitsstudenten in Amsterdam en Maastricht. Net als eerder wil ik Othello gebruiken als illustratie van deze emoties. Daarom ben ik blij dat Het Nationale Theater Shakespeares drama opnieuw opvoert,1 en zit ik nu met een groepje theaterliefhebbers in de repetitieruimte achter de Haagse Schouwburg, in het decor, naast het rek met kostuums. Als voorbereiding op de voorstelling gaan we in twee avonden de tekst met elkaar lezen, waarbij we om de beurt de rollen krijgen toegewezen door dramaturg Erna van den Berg. Esther Duysker heeft de tekst opnieuw vertaald en bewerkt, en in de regie van Daria Bukvic ligt de nadruk op het thema racisme. Othello is immers een Afrikaanse prins die in het all white Venetië van de zestiende eeuw door verdienste de rang van generaal in het leger heeft bereikt, en ook nog het hart van de dochter van een senator heeft veroverd. De deelnemers aan het project Lezen met het Nationale Theater komen ook uit alle windstreken. Fatma's roots liggen in de Turkse gemeenschappen in Armenië en Turkmenistan. Ze heeft een theatervoorstelling gemaakt waarin immigrantenvrouwen hun vaak schrijnende verhaal vertellen. Aziz woont pas drie jaar in Nederland. Hij werkt als receptionist, maar in Pakistan was hij filmmaker. Saloum is met zijn Noord-Afrikaanse achtergrond de minst witte van ons groepje. Hij is docent interculturele communicatie. Na het voorstelrondje gaan we lezen. We proberen ons in te leven in de personages van wie we de woorden moeten uitspreken, en het is verrassend te merken wat dat met ons doet. Ik heb moeite met Jago's tekst, mijn voordracht is ‹te lief›. ‹Misschien schaam je je voor de lelijke kant in jezélf›, merkt Saloum scherpzinnig op.