Ergens aan toekomen is een vak apart

Samenvatting

Gezien de grote tijdsinvestering die ervoor gevraagd wordt, is het misschien wat opmerkelijk dat de psychoanalytische opleiding mij ook veel rust gebracht heeft. De rust van het ergens aan toekomen. Ik was getroffen door de rust die de behandelvorm kon bieden aan een patiënt. Rust om eens toe te komen aan gevoelens en gedachten waarvan voorheen verondersteld werd dat het onmogelijk is ze te delen met een ander. Dit gaf mij dan weer het gevoel toe te komen aan een vak dat ertoe doet. Een vak apart, dat wel, maar de cursusavonden boden een prima voorbereiding. Het duurde even voordat ik ontdekte dat deze avonden naast het kennismaken met theorieën en technieken vooral een gelegenheid boden om gevoelens, opgedaan in het werken met patiënten, te verwoorden en in een zinvol verband te plaatsen. Hoewel ik het soms jammer vond dat er nooit echt de tijd was een boek of artikel rustig enkele weken te laten bezinken — elke week stond er weer iets nieuws op het programma — hield dit ook wel weer de gedachten fris. Ook werd je zo gedwongen de dieperliggende kwesties onder ogen te zien en te doordenken. Hiermee kreeg de cursus een diepgang die ik nog niet eerder ervaren had. Uiteindelijk heb ik een mooi inleidend overzicht gekregen. Ook is er een aanzet tot eigen denken gegeven. De supervisies heb ik als een onmisbare luxe ervaren vanwege steun die er geboden wordt om de weerbarstige praktijk te leren verdragen en de moed erin te houden ten bate van de patiënt. Wat ik ook erg gewaardeerd heb, is dat de huidige opleidingsstructuur veel vrijheid en ruimte biedt psychoanalyticus te worden op een eigen manier. Het verenigingsverband biedt een scala van voorbeelden van hoe anderen dat al gedaan hebben. Het blijkt goed mogelijk te zijn binnen de rijkdom van de collegiale contacten een plekje te vinden. Dat alles bij elkaar heeft veel gekost. Toch zijn er, denk ik, weinig andere wegen die zo veel kunnen opleveren. Daarom dus van harte aanbevolen.